Wągrzyca (cysticerkoza) jest chorobą wywołaną przez larwy tasiemca uzbrojonego Taenia solium. Diagnostyka opiera się na wykrywaniu obecności specyficznych przeciwciał IgG.

W cyklu rozwojowym tasiemca występuje dwóch żywicieli. Larwy tasiemca zwane wągrami występują u świń (żywiciel pośredni), natomiast człowiek jest tzw. żywicielem ostatecznym. Po zjedzeniu mięsa z larwami, rozwija się tasiemiec pasożytujący w jelicie cienkim. Tasiemczyca charakteryzuje się łagodnymi, niespecyficznymi objawami jelitowymi, bólami brzucha, może dojść do utraty masy ciała oraz anemii.

Wągrzyca rozwija się po zjedzeniu jaj tasiemca, które wcześniej zostały wydalone przez zarażonego człowieka. Możliwa jest też autoinwazja, kiedy dochodzi do refluksu treści jelitowej, zawierającej jaja pasożyta, do żołądka osoby będącej żywicielem ostatecznym.

Do zarażenia dochodzi poprzez spożycie wody lub pokarmów zanieczyszczonych jajami T. solium. Larwy uwalniane w żołądku, migrują przez śluzówkę do krwioobiegu i trafiają do różnych narządów, mięśni lub tkanki podskórnej. Inwazja może być bezobjawowa lub wywołać objawy zależne od lokalizacji larw, ich liczby oraz żywotności. Objawy kliniczne wągrzycy związane są przede wszystkim z lokalizacją larw w ośrodkowym układzie nerwowym (neurocysticerkoza) oraz oku. Najczęstszą konsekwencją neurocysticerkozy jest powoli rozwijający się wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego oraz wodogłowie wewnętrzne. Objawy to bóle głowy, nudności lub zawroty głowy. Cysticerkoza charakteryzuje się niespecyficznym przebiegiem z okresami zaostrzeń i remisji. Okres wylęgania może trwać nawet kilka lat, z towarzyszącymi mało charakterystyczni objawami takimi jak bóle głowy, zawroty, nudności.