Toksoplazmoza jest rozpowszechnioną u ludzi chorobą wywoływaną przez pierwotniaki Toxoplasma gondii. Wyróżniono 3 drogi zarażenia: (i) pokarmową (przez spożywanie surowego lub niedogotowanego mięsa lub przez połkniecie cyst znajdujących się w środowisku skażonym odchodami kota (gleba, woda, warzywa, owoce); (ii) przezłożyskową (zakażenie płodu w czasie trwania czynnej toksoplazmozy u matki); (iii) zarażenie na skutek transfuzji zarażonej krwi lub przeszczepu zarażonych narządów.

Na szczególną uwagę zasługuje zarażenie pierwotne T. gondii, zwłaszcza u kobiet w ciąży.

Przebieg choroby jest skąpo objawowy lub bezobjawowy, jednakże istnieje duże ryzyko zarażenia płodu prowadzące do toksoplazmozy wrodzonej, której konsekwencją są nieodwracalne, poważne uszkodzenia płodu w obrębie tkanki nerwowej. Wraz z wiekiem ciąży zagrożenie spada, dlatego ważne jest określenie momentu zarażenia.

W diagnostyce toksoplazmozy istotne znaczenie ma oznaczenie specyficznych przeciwciał (IgM, IgA i IgG) z uwzględnieniem kolejności ich powstawania i zanikania oraz siły wiązania antygenów (awidność). Określenie awidności pozwala na wnioskowanie o fazie choroby, ponieważ wraz z czasem wytwarzania przeciwciał wzrasta ich siła wiązania antygenu.

W diagnostyce toksoplazmozy wrodzonej istotne znaczenie mają testy western blot [WB], które ze względu na wysoką specyficzność, pozwalają na potwierdzenie wyników uzyskanych testem ELISA oraz na stwierdzenie obecności i porównanie profilu przeciwciał matki i noworodka.

Badania wskazane dla kobiet planujących/będących w ciąży. Badania uzupełniające przy diagnostyce chorób neurologicznych (wykluczenie neurotoksoplazmozy).